Jedni uważają, że kiedyś było gorzej, trudniej, inni z kolei, że kiedyś było lepiej. Należę do tych z drugiej grupy, bo chociaż jestem dzieckiem lat 80tych i moi starsi narzekali na te czasy, miałam wrażenie, że wszystko było jakieś prostsze, jakieś bardziej szczęśliwe, a ludzie lepsi, milsi… Kiedy patrzę jak ten świat się stacza, to chce mi się płakać. Nie chce takich czasów. Chcę, żeby ludzie byli dla siebie dobrzy. Żeby sobie pomagali, chce, żeby nie było zła. Nie chce rozwodów, nie chce skrzywdzonych dzieci, nie chce patrzeć na krzywdę. Nie mogę tego znieść to mnie zabija. Kiedy słyszę słowo pieniądze, to robi mi się niedobrze, podczas gdy to wszystko leży na pieniądzach. Kawałkach papieru, które jedynie wprowadzają zamęt. Każdy chce coraz więcej, coraz mniej dając. Oczekuje się dużo za dużo, w zamian nie oferując nic, nawet zwykłej czystej uprzejmości. Wojny, pożary, powodzie. Rozwody, znęcania się. Dzieci umorusane w ten dorosły i brudny świat. I tylko czekać, kiedy to się skończy, albo… Próbować samemu to zakończyć.  Boże daj sił.